Kilka zdjęć niech przypomni nam obrzędy Triduum Sacrum, przewidziane na Wielki Piątek i Wigilię Paschalną.
W Wielki Piątek nie sprawuje się Mszy św. Komunię przyjmuje się z chleba konsekrowanego w czasie Mszy św. Wieczerzy Pańskiej (Wielki Czwartek).
Centralne miejsce w liturgii wielkopiątkowej zajmuje Krzyż Chrystusa. Najpierw poznajemy go w słowie proroctw i opisu Męki Pańskiej wg św. Jana.
Później w znaku widzialnym: krzyż zasłonięty od V Niedzieli Wielkiego Postu, jest odsłaniany, a następnie wierni oddają mu cześć przez przyklęknięcie przez ucałowanie.
Wreszcie przychodzi akt Komunii św. – Ciało Chrystusa, jest – mówiąc metaforycznie – owocem drzewa krzyża.
Wigilia Paschalna, to czuwanie liturgiczne w Wielką Noc. Nie jest to zatem już Wielka Sobota – ona kończy się wraz z zachodem słońca. W tym samym momencie zaczyna się
„noc, która światłem ognistego słupa rozproszyła ciemności grzechu, a teraz ta sama noc uwalnia wszystkich wierzących w Chrystusa na całej ziemi od zepsucia pogańskiego życia i od mroku grzechów, do łaski przywraca i gromadzi społeczności świętych. Tej właśnie nocy Chrystus skruszywszy więzy śmierci, jako zwycięzca wyszedł z otchłani„.
Motyw ognistego słupa, który prowadzi wiernych, pojawia się na samym początku liturgii, gdy zgromadzonych wprowadza do kościoła celebrans, niosący dopiero co poświęcony i zapalony od poświęconego ognia paschał.
Iluminacja kościoła dokonuje się stopniowo: najpierw w ciemnej świątyni błyszczy tylko płomień paschału, symbolizujący światłość nieznającą zachodu: Jezusa Chrystusa. Od świecy paschalnej wierni zapalają swoje świece chrzcielne: płomień paschału dzieli się, użyczając blasku i nie doznając uszczerbku (Exsultet), jak Chrystus dzieli się życiem, które tylko on sam w pełni posiada. Ostatecznie zapalane są w kościele wszystkie światła, a uroczysty śpiew „Orędzia Paschalnego” (którego fragment cytowany był wyżej) ogłasza tajemnicę Wielkiej Nocy.
Drugą częścią Wigilii Paschalnej jest Liturgia Słowa. Wiara rodzi się ze słuchania słowa Bożego. Ono staje się światłem, które rozprasza mrok umysłu: niewiarę i beznadzieję. Czytania pokazują panoramę Historii Zbawienia. Słowo Boże prowadzi nas do Liturgii Chrzcielnej. Jak Naród Wybrany przeprowadzony został do wolności przez granicę, jaką stanowiły wody Morza Czerwonego, tak wierzący w Chrystusa, przeprowadzeni są przez wody Chrztu świętego. Stąd Wigilia Paschalna jest liturgią, w czasie której na całym świecie chrzci się katechumenów (dorosłych kandydatów do Chrztu św.), a wierni odnawiają swoje przyrzeczenia chrzcielne i kropieni są wodą święconą, która przypomina przyjęty ongiś chrzest.
Po Liturgii Chrzcielnej przychodzi część czwarta, Liturgia Eucharystyczna – spotkanie z żywym Chrystusem obecnym pod postacią Chleba i Wina. Przywilej udziału w tej liturgii mają Ci, którzy przeszli przez wody chrztu: utopili w nich „starego człowieka” i wynurzyli się z nich do „nowego życia” dziecka Bożego.
Panie Jezu Chryste, nasze zmartwychwstanie i życie, podźwignij nas z grobu grzechów, nawiedź i napełnij duchową mocą. Spraw, abyśmy ugruntowani w wierze, nadziei i miłości mogli pojąć ze wszystkimi świętymi, jak wielka jest Twoja miłość. Tak bardzo nas umiłowałeś, że dla nas poniosłeś śmierć na krzyżu, aby żaden człowiek, który wierzy w Ciebie, nie zginął, ale miał życie wieczne. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
